Надзея і музыка

Часам ты чуеш нейкую песню ўпершыню. Ты слухаеш-слухаеш і разумееш што яна неверагодна прыгожая. Ты слухаеш далей, і раптам нейкі гук, нейкі штрышок, нейкі паварот. І ты адчуваеш што не, не стане яна для цябе шэдэўрам, ніколі не стане.
Кожнага разу, як ты чуеш тую песню, ты спадзяешся: можа што зменіцца, можа ты проста недачуў. А потым кожнага разу расчароўваешся, але слухаеш тую песню ізноў ды ізноў.

Цыганы і прыкрасць

Ездзіў сёння на радзіму да бацькоў.
Дарэчы, я калі еду адзін - амаль заўжды бяру тых, хто галасуе на дарозе. Жонка даволі негатыўна ставіцца да гэтага. Напэўна забылася як мы ледзьве цягнуліся пехам з палаткамі ў накірунку Браслава, бо не было аўтобусаў. І пра тое, што толькі праз паўтары гадзіны пятнаццатая ці шаснаццатая машына спынілася і падвезла нас.

Дарэчы, аўтастоп - даволі цікавая тэма.

Не так даўно трэба было ехаць за запчасткамі ў Малінаўку, а ад нас на грамадскім транспарце - гадзіны з дзве датуль. А на машыне - хвілін з трыццаць. Вось я і пайшоў на МКАД, думаў хто падвязе. Ага, фіг там. Сотні машын праехала, хутчэй бы на маршрутках заехаў. Гадзіны з дзве прастаяў, бо ўжо вырашыў паглядзець што ў выніку атрымаецца. У рэшце рэшт, калі ўжо адмёрзла ўсё, што толькі магло - спыніўся дзядзька. А калі ехалі - крышачку пагаманілі. Дык ён распавёў, што калісьці ўзяў трох хлапцоў, а тыя набілі яму морду, завезлі ў лес ды забралі машыну. І гэты чалавек спыніўся і падабраў мяне! А не дзве ці тры сотні, з якімі гэткага не было, і ў якіх можа нават і думкі не мільганула што можна дапамагчы. У крамах ці кафэ ты дзякуеш няшчыра, а тут - і проста ніякіх слоў не хапіла каб яму аддзякаваць. Ты б аддаў усе свае грошы гэтаму дзядзьку, за тое, што ён такі. А ён пакрыўдзіўся, калі ты прапанаваў яму грошы за дапамогу.

Менавіта таму і бяру пасажыраў заўсёды. Тым больш што я ўсё роўна ў той жа бок еду.
Дык вось, еду я сёння, а на дарозе - жанчына, ды чацвёра цыганятак. Я ўжо думаў паехаць далей, але нешта мяне спыніла. Мне здалося, што яны нават здзівіліся. Яны стаялі ўжо гадзіны чатыры і нікога нешта не спыняла, а мяне - спыніла. Здавалася, што яны і самі здзівіліся, што нехта вырашыў іх падвезці. Усе, ўпяцёх, уціснуліся на задняе сядзенне. І вельмі здзівіліся калі я прапанаваў некаму сесці поруч са мной, наперадзе, дзеля зручнасці. Усю дарогу падавалася што яны і пікнуць баяцца, неяк вельмі-вельмі прыгнечана сябе пачувалі, нібыта я - гаспадар, а яны - мае слугі, А потым вельмі шчыра дзякавалі, калі выходзілі. Такую шчырасць я бачыў хіба што ад бабулькі, якую падвозіў з могілак, дзе ляжалі яе дзеткі.

А як вёз - часам прыглядаўся, што дзе і як. Вядома ж, цыганы, абавязкова нешта сцягнуць. Ані грама нахабства вакзальных цыганоў, толькі нейкая пакора. І мне стала вельмі прыкра, што я мог так блага думаць пра гэтых людзей, мяркуючы выключна па нацыянальнасці.

Мне сорамна.

Два словы

Жонка ляжыць разам з дачкой у бальніцы. Завітаў да іх сёння, як дарэчы і штодня. Крыху пагулялі па тэрыторыі і пабачылі нейкую дзяўчыну ў белым халаце, што гуляла з немаўляткам у парку. На мае пытанне, што гэта за дзяўчына, чаму на ёй халат і што гэта за немаўлятка, жонка распавяла наступнае.

Часам дзеткі нараджаюцца з праблемамі кшталту ДЦП і бацькі ад іх адмаўляюцца. Так, ты чуў пра гэта неаднаразова і магчыма нават спачуваў такім дзеткам. Але вось ты бачыш дзіцё. Яно нічым не адрозніваецца ад твайго, такое ж цікаўнае, гэтак жа любіць калі цёпла, а калі халодна - плача. І ты не разумееш як гэта атрымліваецца, чаму людзі кідаюць сваіх дзетак. Але гэтае пачуццё чамусьці неглыбокае. Пройдзе гадзіна-другая і ты забудзешся на гэты выпадак, як і заўсёды.

Але раптам адбываецца нешта. Гэтая нянечка кажа немаўлятку: "Маё сонейка". І ты чуеш такую пяшчоту, такую любоў у яе голасе, што твой свет руйнуецца. Такое і ад роднай маці часам не пачуеш. А тут дзяўчо, што прыйшла на працу, нясе столькі пяшчоты гэтаму дзіцяняці. Ты адмаўляешся верыць як звычайная медсястра, што бачыць тое дзіцятка ці не першы раз, можа любіць яго, а родная маці - наўпрост выкінуць са свайго жыцця. Першае што ты адчуваеш - бязмежную ўдзячлівасць і павагу да гэтай дзяўчынкі. Ты адчуваеш яе бясконцую дабрыню, шчырасць і любоў да немаўляткі - і ў гэты момант яна становіцца для цябе самай лепшай і прыгожай дзяўчынай на свеце(Ірка, выбачай). Другое пачуццё - бязмежная агіднасць да таго бацькі, што дазволіў маці зрабіць гэты выбар. А трэцяе пачуццё - пачуццё агіды да самога сябе, за тое, што ты дагэтуль ігнараваў такія рэчы.

Часам дастаткова дзьвух слоў каб змяніць твой свет. Маё сонейка...

Upd: Сёння даведаўся пра тое, што аднаго з такіх дзетак, ад якіх адмовіліся, штодня наведваюць прыёмныя бацькі. Адразу на сэрцы пацяплела.