Падарожжа ў Гамбург. Дзень першы

Раніца. Тры гадзіны. Прачынаюся, душ, пельмешкі, чай. Таксі ўжо каля пад'езда. Нягледзячы на тое што вызываў праз службу 135 - ня мае шыльдзікаў. Вадзіцель тлумачыць што не хоча свяціцца перад транспартнай інспекцыяй. Па дарозе бачу не адно такое ж таксі са знятай атрыбутыкай. Бяз лічыльніка атрымліваецца 300 тысяч.

Пералет Мінск - Франкфурт нічым асаблівым не запамінаецца.

Прылятаю ў Франкфурт, часу на перасадку няшмат. На выхадзе ў тэрмінал даўжэзныя чэргі ў лепшых савецкіх традыцыях, працуе толькі тры памежнікі. Чарга ў якой я стаю раптам разбягаецца, напэўна ў памежніка адпачынак. Адчыняецца некалькі дадатковых пашпартных кантролей. За палову гадзіны ў рэшце рэшт падыходжу да памежніка. Пакрысе разумею што гэта самы злобны памежнік з усей змены, але 5 хвілін і ўжо можна бегчы на рэйс на Фоанкфурт. 

Да вылету каля гадзіны. Пошукі месца з заветнымі літарамі WC. Нямецкая мова ўжо не здаецца такой чужой. Калі прыгледзецца - можна нешта і зразумець. Пасадка на рэйс да Гамбурга відавочна затрымліваецца. Яшчэ з паўгадзіны сядзім у самалеце бяз руху. 

Неверагодна прыемна чуць ангельскую мову поруч з нямецкай, адчуваеш сябе недзе ў іншым свеце. А рускую - неверагодна брыдка. Яна руйнуе тое пачуцце іншага свету.

Ў рэшце рэшт ляцім, сон зморвае да самай пасадкі. Недзе ў рукзаке валяецца Milka што давалі на ўваходзе ў самалет. Бывай самалет на Гамбург - прывітанне няветлівы тэрмінал. Звычайнае хвапяванне ці прыехаў багаж, але ўсе нармальна. Выходжу і бачу натоўп што сустракае людзей. Здаецца што яны ўсе нібыта дзікія звяры кінуцца зараз на цябе і растопчуць. Такога я не адчуваў нават перад ланцугом АМАПа. Але хуценька праходзіш паўз іх і сустракаеш таго хто сустракае цябе. Вы едзеце ў метро, ен табе расказаае што месца дзе ты меўся жыць не свабоднае і магчыма табе прыйдзецца два-тры дні спаць у яго пакоі.  Ты думаў пра маленькі пакойчык, ты быў нават падрыхтаваны да хостэла. Але да чужой кватэры ты не падрыхтаваны зусім. У рэшце рэшт вы выходзіце з метро і праходзіце дзясяткі бамжоў, алкаголікаў, вельмі цемнаскурых неграў і іншых лепшых прадстаўнікоў Нямеччыны. Побач прагульваюцца прывабныя дзяўчаты з хлопцамі пад ручку. Тут гэта выглядае неверагодна натуральна. 

Пасля некароткіх перамоваў у гатэлі ты сам плоціш за нумар які табе павінны былі зняць. Маленькая комната 3х3, але жыць можна. З гадзіну змагаешся з гатэльным Wi-Fi і сыходзіш есці пераможаны. Ідзеш і разумееш што ты жывеш на вуліцы дзе ўвечары дзясяткі дзяўчат будуць прадаваць свае цела. Але гэта іх справа а я іду ў кітайскую кафэшку. Нейкі блашыны рынак побач. Прадаюць усе што заўгодна але ты не любіш барахолку і не збочваеш. 

Саладкаваты суп з куранем, нясмачны рыс з нармальнай качкай і ты разумееш гто саладжавая кітайская кухня табе ніколі не падабалася, а самым смачным быў звычайны яблычны сок, амаль такі як у Беларусі. Але і ен крыху саладкаваты ў гэтым кітайскім  кафэ. Ці гэта толькі здаецца? Адно ты разумееш выдатна: кітайская ежа - не для цябе.

Пасля кітайскага рэстарана захацелася пагуляць. Дайшоў да наберажнай Эльбы. Для мяне гэта нейкі жывельны жах: апынуцца паблізу з глыбінёй больш за два метры. Здаецца што яна цяба наўпрост зацягне і ты ня вылезеш. Але караблікі што плаваюць побач крыху супакойваюць.

Пасля прагулянкі ты ідзеш праз парк. Помнікі ў графіці, напаўбамжы зусім побач. Не ведаю чаму, але здаецца што ўсё пакрысе гіне. Вятаешся ў гатэль і разумееш што трэба было б пабегаць. Пераапранаешся. Пытаешся на рэсэпшне ці ёсць дзе паблізу памыць вопратку? Адказ - адмоўны. Пачынаеш бегчы і разумееш як навокал прыгожа ў парках.

Адны туркі ды іранцы што ходзяць натоўпамі замінаюць табе. Але яны бачаць тваю пастрыжанаю галаву і відавочна асцерагаюцца. Відавочна думаюць што ты з неа-нацы. А ты пакрысе і пачынаеш думаць пра гэта. Чаму па Гамбургу гуляюць натоўпы не немцаў, што бруднымі спяць на вуліцы каля майго гатэля, а менавіта тыя, хто сюды прыехаў?
Цяжкае пытанне, але чамусьці здаецца што ў нас у Беларусі засталося больш той еврапейскай еўрапейскасці чым тут, у Германіі.
Дзень пакрысе засыпае, а разам з ім кладзешся спаць і ты.